Nieuws De Nieuwe Yogaschool | De Nieuwe Yogaschool

Niets blijft zoals het is

Precies een week geleden overleed mijn lieve vriend Nico. Zijn dood heeft me geschokt, verdoofd en ontredderd. Vooral voel ik me dankbaar voor onze vriendschap. En voor alles wat hij me heeft geleerd. Op zijn sterfbed heb ik hem dat nog kunnen vertellen. Godzijdank. Tijdens het afscheid, een paar dagen later, had ik het voorrecht om dat met anderen te delen. Mijn intentie om dit ook met jou te delen, is om je eraan te herinneren dat niets blijft zoals het is. En dat het zo ongelooflijk waardevol is om met je dierbaren te kunnen delen wat je diep van binnen voor die ander voelt. 

Een deel van mijn toespraak, mijn liefde voor Nico, deel ik hier graag met je. In de hoop dat het je zal inspireren om hetzelfde te doen.

Maart 1998

Het leven had me genadeloos met mijn rug tegen de muur gezet. Extreme eczeemplekken over mijn hele lichaam, ik voelde me uitgeput, opgebrand. Ik was 25. Mijn ouders en ik hadden van alles uitgeprobeerd, diverse ziekenhuizen bezocht, maar niemand leek te kunnen helpen. Tot er een artikel in het damesblad de Margriet verscheen over ene wonderdokter uit Noordwijkerhout. De dame die het bewuste artikel had geschreven, was van eczeemklachten afgekomen door de behandelingen van ene meneer van Ee. Via de redactie van de Margriet hadden we het telefoonnummer weten te achterhalen van deze mysterieuze healer. Mijn eerste contact was met mevrouw van Ee. Er bleek een enorme wachtlijst. Bel volgend jaar nog maar eens, zo rondde ze het gesprek af.

Hevig teleurgesteld vertelde ik mijn intussen radeloze ouders over deze tegenvaller. Een paar weken later raakte ik de zogenaamde bodem. Ik sliep niet meer en sloeg mezelf intussen om de jeuk tegen te gaan. Ik verzamelde de moed bij elkaar, en besloot het telefoonnummer wat ik intussen uit mijn hoofd had geleerd nog 1 keer te bellen. Dit keer nam meneer van Ee zelf op. Ik legde zo kort en bondig mogelijk uit wat er aan de hand was, en eindige mijn betoog met de volgende vraag: als u misschien 5 minuten naar me zou kunnen kijken, en me dan kan vertellen of u me kan helpen, dan kan ik nog wel een jaar wachten. Maar dan weet ik in ieder geval dat er een uitweg is.

Het was even stil aan de andere kant. 'Zie je het niet meer zitten?', vroeg hij me op zachtere toon. Ik wist niets te zeggen. Morgenochtend kun je langskomen, als de laatste klant is geweest. Dan kan ik even naar je kijken. Deze laatste woorden gaven me een klein sprankje hoop. Een heel klein zonnestraaltje drong door een diepe duisternis heen. Op dat moment had ik nog geen vermoeden hoe symbolisch dit gevoel was voor alles wat zou gaan komen. Ik was uitgenodigd voor een afspraak met Nico van Ee.

Ik moest opzoeken waar Noordwijkerhout lag, en hoe ik daar met het openbaar vervoer kon komen. De volgende dag stond ik, uitgeput en vol verwachting, in de Van Limburgh Stirumstraat. Misschien had ik een gedistingeerde man in een witte jas verwacht? Ik weet niet meer precies wat ik me destijds had voorgesteld. Maar ik wel weet ik dat ik verrast was door de verschijning in de deuropening. Een grote man, joggingsbroek, t-shirt, tatoeages op zijn bovenarmen, stond voor me. Ik volgde hem de trap op naar de behandelkamer. Nadat hij mijn lichaam enige minuten had onderzocht, kwam het verlossende antwoord: 'Ik kan je helpen'. Mevrouw van Ee werd erbij geroepen. Ik hoorde hoe in de overvolle agenda voor de week erop meerdere afspraken werden ingepland. Er bleek geen sprake meer van 5 minuten. Ook de wachttijd van een jaar leek van de baan.

Ik mocht de deur niet uit zonder een uitsmijter met spek. En veel zout. In de deuropening riep hij me na: 'En geen zorgen maken meer, anders breek ik je poten.'

In de deuropening riep hij me na: 'En geen zorgen maken meer, anders breek ik je poten.' 


De reden dat ik onze kennismaking zo uitvoerig vertel, is dat deze zo prachtig weergeeft wie Nico van Ee is geweest. Op dat moment in mijn leven had ik niets meer te bieden, ik was door het leven uitgeschakeld. Zat aan de grond. Nico bood niet alleen zijn hulp aan, gebruikte niet alleen zijn ongekende en helende gaven, maar ontfermde zich over me. Zijn enorm grote hart, gevuld met onvoorwaardelijke liefde, waar ik die ochtend iets van mocht voelen, bleek een voorproefje op dat wat zou komen. Later, veel later pas, vertrouwde hij me toe dat hij erg had getwijfeld of hij me daadwerkelijk kon helpen. Maar als ik je dat had gezegd, dan had je de bushalte niet meer gehaald. Is dat niet wijs? Is dat niet ongelooflijk wijs?

'Als je je vriend een keer wil meenemen, dan is hij welkom hoor'. Regelmatig vroeg hij me dat. 'Maar ik heb geen vriend', reageerde ik verbaasd. Later vertelde hij me dat hij op deze manier duidelijk wilde maken dat ik helemaal mezelf kon zijn. 'Je màg hier niet jezelf zijn, je moét hier jezelf zijn', was zijn stelregel. Wat een liefde, en wat een wijsheid.

Mijn gezondheid ging met sprongen vooruit, tot stomme verbazing van de reguliere zorg zag mijn huid er binnen no time weer sterk en glanzend uit. Meneer en mevrouw van Ee werden Nico en Ank. Ik bleef zo nu en dan slapen. Na een behandeling pakte ik met regelmaat Nico’s fiets om een duik te nemen in de Noordzee. Een jaar later volgde onze wintersportvakantie samen. Een hechte vriendschap werd gevormd.

Steeds weer bewees Nico mij wat vriendschap betekent. Onvoorwaardelijke vriendschap. Niets was teveel. Ik herinner me een terugval in mijn gezondheid. Ank en Nico waren in Oostenrijk. Aan de telefoon vroeg hij me of hij me moest ophalen. 'Maar ik ben in Amsterdam', zei ik. 'En jij in Oostenrijk'. 'Nou en?',  zei hij. 'Als het moet dan rij ik nu naar je toe'. En ik wist dat hij het meende.

Lieve Nico, de lijst met voorbeelden waarin jij me met een liefdevolle schop onder mijn kont het laatste zetje gaf om te groeien is eindeloos. Je hield me oneindig vaak een spiegel voor. Je dwong me op jouw onnavolgbare manier om in mezelf te geloven. Om een moedig mens te zijn. Je leerde me om door te gaan. 'Je mag wel omkijken, als je maar wel doorloopt', zei je me steeds weer. Op de momenten dat je me fragmenten vertelde over jouw geschiedenis,  waarin je ook jouw angsten en diepe verdriet deelde met mij, waarin ik ook jouw kwetsbaarheid mocht zien, op die momenten hield ik nog meer van je. En werd onze vriendschap meer en meer gelijkwaardig. 

'Je mag wel omkijken, als je maar wel doorloopt', zei je me steeds weer. 


Je was een moedig mens. Een bijzonder mens, zo staat het op je rouwkaart. Jouw moed werkt inspirerend. Jouw moed, moedigde mij aan om ook meer te gaan durven. Je gaf me altijd het laatste zetje. Vloekend en tierend maakte je me duidelijk dat ik groots mocht dromen. Je spoorde me aan om de deuren van De Nieuwe Yogaschool te openen, die je deels zelf hebt verbouwt. Je zocht een nestje Golden Retrievers voor me uit, toen ik je vertelde dat ik zo graag een hondje wilde. Mijn liefste Boeddha heb ik dankzij jou. Het net iets te grote en te dure huis kocht ik, omdat jij me in mogelijkheden liet denken. Op zondagochtend belde je bij de vorige bewoners aan om het huis te bezichtigen. 'Je gaat dit doen', zei je dwingend.

Het huis werd een thuis door mijn lieve Pascal. Altijd sprak je over hem, zo liefdevol. Je gunde hem mij zo. Toen je afgelopen dinsdag je lichaam verliet, heb je ons samen nog even bezocht vlak voordat we gingen slapen. 'Heb je vandaag gerookt?', vroeg Pascal me bij een kus voor het slapen gaan. Zeker niet, ik rook al heel lang niet meer. Ook ik rook duidelijk sigarettenrook. Ineens wist ik het, Nico was bij ons. Het voelde alsof je met deze kus onze liefde wilde bezegelen.

Lieve Nico, ik heb ontelbaar vaak gedacht dat ik niet zonder je kon leven. Ik ben letterlijk bang geweest voor deze dag. Wat moet ik zonder jou? Ik ben getuige geweest van al die honderden mensen die jij hebt geholpen, genezen, uit de put heb gehaald. Wat moeten we zonder jou? Als ik de afgelopen jaren iets heb geleerd, dan is het dat het universum geen vergissingen maakt. En dat ik me niet meer wil bemoeien met dat wat het leven wil.

Blijkbaar is dit het moment dat ik op eigen benen kan staan. Dat ik bij wijze van spreken het stokje van je mag overnemen. En dat ik je meeneem in mijn hart. Dat jouw kracht en moed en geloof en wijsheid en onvoorwaardelijke liefde me zal begeleiden, verder op mijn pad. Ik geloof dat ik hiermee jou het grootste respect kan betuigen. Door jouw levenswerk voort te zetten in het werk wat ik doe. Waar jij altijd heilig in hebt geloofd.


De laatste maanden waren een grote lijdensweg. Je vertelde me over de lange nachten, waarin je tranen rijkelijk vloeiden. Hoewel ik je ongelooflijk veel zal missen, lieve vriend, ben ik heel blij dat je niet meer hoeft te lijden.

Tijdens één van mijn laatste bezoekjes aan jou, in de coronatijd, waarin ik bij je zat in de voorkamer, vertelde ik je over de symboliek van de vlinder. Je vond het prachtig. De rups, die transformeert in een vlinder, kan slecht de cocon verlaten door een heel nauw, klein gaatje. Het kleine gaatje heeft als functie om het laatste vocht uit de vleugels te persen, zodat de vlinder vervolgens kan vliegen. Wanneer je het gaatje van de cocon groter zou maken, om het de vlinder gemakkelijk te maken, dan zouden de vleugels te vochtig blijven. De vlinder zou nooit meer kunnen vliegen.

Jij bent door dat kleine, nauwe gaatje gegaan, lieve Nico. Tot het laatste moment gaf je niet op. Je hebt het uiterste van jezelf gevergd. En nu mag je vliegen. We laten je in dierbare herinnering los. Het zou fijn zijn wanneer je af en toe een teken geeft. Weet dat er van je is gehouden, lieve Nico. Heel veel.

Je zit voor altijd in mijn hart lieve vriend. Bedankt voor alles. Ik hou van je.


Liefs,

Johan
Niets blijft zoals het is

Terug
DNYS Café | 2023 De Nieuwe Yogaschool | Algemene voorwaarden | Privacy | FAQ

Login

Wachtwoord kwijt?